Onze Moeder

Geplaatst door Anoniem

“In mijn hoofd zie ik zijn tevreden glimlach en ik ben blij, heel erg blij dat we deze mooie plek voor haar hebben gevonden.”

Ze was gevallen op straat, zo maar, ze kon zich niet herinneren wat er was gebeurd, ze had zo’n raar gevoel in haar hoofd. De huisarts vertrouwde het niet en stuurde haar naar het ziekenhuis. Vele onderzoeken, testen en een MRI verder kwam de uitslag: dementie, Alzheimer en vasculair. Ze besloot gewoon door te gaan met haar leven, “het komt zoals het komt”. Ze deed haar huishouding, de boodschappen, maakte dagelijks een wandeling en ging door met haar vrijwilligerswerk in het verzorgingstehuis. “De oudjes hebben het nodig” zei ze, zelf de 80 al gepasseerd. En ze waren nog samen, hun 60-jarig huwelijk werd uitgebreid gevierd met familie en bekenden.

Af en toe deed ze vreemde dingen, sla in de vriezer, en er was gekibbel met onze vader die als schuldige werd aangewezen voor alles wat zoekraakte. Toen hij ziek werd zorgde ze voor hem, want zorgen kon ze, dat had ze wel geleerd in haar werkzame leven als verpleegkundige. Zorgen jullie goed voor je moeder, vroeg hij voorzichtig, in de volle wetenschap wat er ging gebeuren, met hem, en met haar.

Na zijn overlijden ging het bergafwaarts. Ze viel met de fiets (bont en blauw, zwaar gekneusde ribben), ze wist niet meer hoe de magnetron werkte (de open haard, noemde ze die) en welke dag het was. We plakten briefjes met de gebruiksaanwijzing en legden een agenda op tafel voor de afspraken. Onder protest aanvaarde ze huishoudelijke hulp, Thuiszorg en tafeltje-dekje waren al lang ingeschakeld. Wij, de kinderen, deden de boodschappen, de was, de tuin en de financiën. Natuurlijk werd er gesproken over een verzorgingstehuis, maar dat was niets voor haar. Ze kon alles nog zelf en was vastbesloten om in haar eigen huis te blijven.

Maar de signalen werden sterker. Ze belde ’s nachts om 24 uur en was stomverbaasd dat wij in bed lagen, terwijl zij net haar broodje had gegeten. Na veel discussie dat het toch echt nacht was zei ze giechelend dat ze dan ook maar naar bed moest. Maar het bed was steeds vaker onbeslapen, ze lag overdag op de bank en spookte ’s nachts door het huis. Telefoon van de buren dat ze met veel lawaai midden in de nacht de afvalcontainer bij de straat zette. De incidenten namen toe en de zorgen werden groter. Boterhammen werden in de keukenla teruggevonden, ’s avond was er water in plaats van koffie, en wij beseften dat ze niet meer wist hoe het koffiezetapparaat werkte. Ze verloor steeds meer de grip op haar geheugen en handelen, op wie ze was.  Ze was er verdrietig over, ik weet niets meer, zei ze.

De huisarts gaf een folder mee, St. Waardig Wonen, maar we waren er nog niet aan toe, zij zeker niet. Tot die dag dat ze opeens stond te koken (ze kookte al  lange tijd niet meer), “voor de kinderen, die komen zo eten”. Op het vuur stond geen pan, het was een dienblad, met wonderlijke inhoud. Ik heb gebeld, in tranen, het gaat niet meer. Heb je plek voor onze moeder?

En nu woont ze sinds enkele maanden in het Waardig Wonen Huis, samen met twee andere dames. Ze is in haar nopjes dat ze ’s ochtends wordt gewekt met een kopje thee en zelf mag beslissen of ze wil opstaan of nog even wil blijven liggen. Want haasten hoeft niet meer. Ze smult van de zelfgebakken pannenkoek die af en toe als lunch wordt geserveerd. Er wordt dagelijks een wandeling of uitstapje gemaakt, boodschappen gehaald en gekookt, een spelletje gedaan.  Aardappelen schillen doet ze niet, “daar begin ik niet aan, dat deed mijn man altijd”. Haar temperament en eigenzinnigheid is hetzelfde gebleven.

Als we op bezoek komen staat de koffie klaar en zit ze opgewekt in de woonkamer. Er is 24 uur per dag zorg met veel persoonlijke en warme aandacht. Maandelijks hebben we een evaluatiegesprek. De belangrijkste vraag: hoe kunnen we je moeder een plezier doen? En ik denk terug aan de vraag van onze vader, zorgen jullie goed voor haar? Ja pap, dat doen we, maar we hebben wel wat hulp nodig. In mijn hoofd zie ik zijn tevreden glimlach en ik ben blij, heel erg blij dat we deze mooie plek voor haar hebben gevonden.

Een dochter